22-07-2023volgende berichtlaatste berichtlaatste bericht


The Codswolds

Zaterdag 22 juli: Harwich
Het is bijna drie weken geleden dat we terugkwamen uit Noorwegen met windkracht 8, zwaar gekneusde knie en veel zeeziekte.

Tijd voor een nieuwe overtocht, maar nu van Hoek van Holland naar Harwich. We varen overdag, maar we hebben wel een hut geboekt en dat is een goede zet, want het is erg druk aan het begin van de zomervakantie. Er zijn 700 passagiers, de restaurants en zithoeken zitten behoorlijk vol en er is veel lawaai van vakantiegangers uit Nederland en Duitsland.

In onze hut is het lekker rustig. We hebben koffie en broodjes meegenomen en doen een stevig middagdutje. Er staat wel wat wind, maar niet genoeg voor valpartijen of zeeziekte.



Op het cardeck staat onze auto met caravan helemaal vooraan, met de neus voor het luik dat in Harwich opengaat. Om 8 uur rijden we als eerste van de boot af. Daardoor zijn we ook lekker snel door de paspoortcontrole heen.

Links rijden is niet moeilijk, ook niet net een caravan. Het miezert een beetje. Echt Engels weer. We rijden in een half uurtje naar Strangers Holiday Park in Bradfield, een eenvoudige doorstroomcamping, die duidelijk profiteert van de bootreizigers. Het terrein is goed onderhouden, het sanitair is oud maar op het eerste gezicht schoon.

De caravan staat snel op z'n plek, de auto ernaast. We eten een broodje en lummelen nog wat, terwijl de regen gezellig op het dak tikt.


Zondag 23 juli: naar de Cotswolds
Het is droog, soms zelfs zonnig.



De douches blijken zeer slecht onderhouden: de ophanging is lam, er zijn geen haakjes, je zet je spullen in een soort wasmand die aan de deur is geschroefd. Gelukkig is het maar voor één nacht. Nou ja, eigenlijk twee, want over ruim twee weken komen we hier nog eens.

Na het ontbijt pakken we even een cache op, een paar honderd meter vanaf de camping. Het is er eentje in de serie 'A fine pair', gewijd aan de combinatie van een oude Engelse telefooncel en een rode brievenbus. Het logboekje zit in dit geval ook nog eens in een kleine telefooncel.



Vandaag verplaatsen we ons naar The Cotswolds, een mooi gebied met leuke dorpjes, tussen Oxford en Wales. We zijn daar nog niet eerder geweest.

Gisteren hebben we vanuit Nederland een plek gereserveerd op 'Cotswolds Caravan and Camping' in Charlbury. Ziet er mooi uit.

Het is een paar uur rijden over vooral snelwegen, waaronder de ringweg A25 rond Londen. Af en toe een bui, maar als we op het eindpunt aankomen, schijnt de zon. We krijgen een mooie, schaduwrijke plek onder een wilg.



De camping bestaat al een tijdje, maar de beheerder is nieuw. Dit is zijn negende dag. De vorige beheerders hadden de boel wat verwaarloosd en deze nieuwe knul heeft zich echt voorgenomen om de camping weer op te poetsen. Wel veel werk in je eentje, maar hij doet z'n best.


Maandag 24 juli: oude stenen
Het regent af en toe. Maar dat weerhoudt ons er niet van om een ritje te maken in de omgeving. Iets ten noorden van de camping is Chipping Norton, een stadje waar we de komende week wel vaker zullen komen, omdat daar de dichtstbijzijnde supermarkten zijn.

Op weg ernaartoe valt ons op dat de auto een irritant rammeltje heeft op hobbelige wegen. Nou zou je kunnen denken: vermijd die wegen dan, maar dan kom je in Engeland niet ver. Het geluid doet denken aan een mankement dat vorig jaar is verholpen: een kapotte stabilisatorstang. Toevallig zit in Chipping Norton een Kwikfit, waar we even om advies vragen. Ze hebben vandaag geen tijd, maar morgen om 10 uur kan de auto even op de brug. Tot die tijd is het dus even rammelen.



Het klaart een beetje op. We rijden door naar het noorden en hebben mooi uitzicht over de dalen.

Bij een tuincentrum houden we koffiepauze, want Engelse tuincentra hebben vaak leuke restaurantjes met glutenvrije opties. Het is erg lekker.

Even later zijn we bij de Rollright Stones, een gebied met steenformaties uit verschillende tijdperken. Zo is er een steencirkel van ongeveer 3000 jaar oud, 'The King's Men'.



Een eindje verderop staan de Whispering Knights. Inderdaad, vanuit de verte lijkt het alsof een paar grote figuren met elkaar staan te fluisteren.



Na een kwartiertje lopen zien we dat het toch gewoon grote stenen zijn. Ze staan hier al 5000 jaar.



Nadat we de cache gevonden hebben die gewijd is aan deze oude stenen, rijden we verder. We komen bij een monument, een soort vierlandenpunt, waar vier graafschappen samenkomen: Oxfordshire, Gloucestershire, Warwickshire en Worcestershire. O ja, daar ligt ook een logboekje op ons te wachten.



We doen boodschappen in Moreton-in-Marsh en rijden dan terug naar de caravan voor een rustig middagje.


Dinsdag 25 juli: het rammeltje (1)
De regen is weg, de lucht is blauw, ons kampeerveld is bijna leeg.



Zoals afgesproken melden we ons om 10 uur bij de Kwikfit in Chipping Norton, in de hoop dat ze de oorzaak van het rammeltje kunnen vaststellen en verhelpen. De monteur van gisteren is er vanmiddag pas weer en de andere monteurs zijn vooral bandenmannen. Zo op het oog zien ze geen loszittende onderdelen, maar vanmiddag om 3 uur kan de expert even kijken.

We rijden naar het dorpje Lower Slaughter, waarover we veel lovende reviews lezen. Het schijnt een mooi oud dorp te zijn met een museum in een watermolen, een speelgoedmuseum, leuke restaurantjes, kortom: echt iets om een paar uurtjes door te brengen.



De enige echte parkeerplaats is eigenlijk voor klanten van het plaatselijke hotel. Dan drinken we daar een kopje koffie, zodat we klant zijn. Het is een erg mooi, oud gebouw.



De prijzen zijn heel modern. Omgerekend 11 euro voor twee kopjes koffie. Daar kun je zelfs in Amsterdam langer dan een uur voor parkeren.



Lower Slaughter is wel een mooi, bewoond dorp, maar het museum is dicht. Was dit het ritje wel waard?



Omdat in dit pittoreske dorp geen geocaches verstopt zijn, gaan we naar het naastgelegen dorp, Bourton-on-the-Water. Dit blijkt een enorme tourist trap te zijn. Het wemelt hier van de vakantiegangers, waaronder bussen vol Aziaten.





Het is echt een prachtig oud stadje, maar waarom komen al die mensen er gelijk met ons? Wat een gekkenhuis!



Bij toeval is er een tafeltje vrij rond lunchtijd, dus eten we daar even een broodje. Daarna vinden een cache en laten we de drukte snel achter ons.

Via het onbeduidende Bledington rijden we terug naar de Kwikfit in Chipping Norton. Onze vriend van gisteren is er weer. De auto gaat op de brug, alles wordt gecheckt, maar er zit niets los. Het rammelende geluid blijft voorlopig dus een mysterie.
Terug op de camping halen we de hele kofferbak leeg, maar een proefritje van 50 meter is genoeg om te horen dat het probleem niet is verholpen. Wordt ongetwijfeld vervolgd...

Het is bewolkt, maar de hele dag droog. Bij de caravan doen we een kopje koffie en rusten we uit van deze drukke dag.


Woensdag 26 juli: het rammeltje (2)
Het rammeltje van de auto blijft ons bezighouden. Op het hobbelige stuk grond bij de ingang van de camping rijden we wat heen en weer, in de hoop dat we het geluid beter kunnen lokaliseren. Dat levert niets op. Dashboardkastje leeggehaald, maar ook daar zat niet de oorzaak van het geluid.
We rijden langs een paar caches en besluiten dan een Renaultdealer te raadplegen. Eerst even bellen. Hm, ze hebben pas tijd in augustus, als we alweer thuis zijn.

Dan rijden we naar een garagebedrijf in de buurt, Vicks Byway Garage.



Ook daar hebben ze het erg druk. Ze zeggen: als Kwikfit de hele onderkant gecheckt heeft, kun je er gerust mee doorrijden.

De second opinion van vandaag is Mac's Garage. Daar zit de agenda vol tot half augustus en er is een monteur ziek, dus nee: echt geen tijd. Maar probeer het eens 200 yards verderop bij Windrush MOT.

Dat wordt dan de derde garage. Vreemd genoeg is het daar niet druk. De eigenaar hoort ons verhaal aan en begrijpt dat we er niet gerust op zijn. Daarom rijden ze de auto naar binnen, schudden en duwen overal, maar vinden niks.



Ten slotte rijdt de eigenaar met Martin een eindje rond en hij hoort wat we bedoelen. Nogmaals de garage in, maar er zit echt niks vitaals los. Ook hij zegt dat we er gerust mee kunnen rijden en dat we in Nederland eens naar de stabilisatorstang kunnen laten kijken. Kosten van dit tijdrovende onderzoek: niks!

Na zoveel geruststellende vakmensen leggen we ons er maar bij neer. We pakken nog wat caches op en rijden over hobbelende slingerwegen terug naar de camping.

We hebben wel weer iets geleerd: in Engeland hebben auto's geen linker- en rechterkant, maar 'nearside' (het dichtst bij de stoep, dus voor Engelse auto's de bijrijderskant) en 'offside' (in Engelse auto's de bestuurderskant). Verwarrende termen, waarvoor we op internet geen duidelijke verklaring kunnen vinden.



In de loop van de middag begint het te regenen en dat blijft de hele avond zo.

22-07-2023volgende berichtlaatste berichtlaatste bericht
© M. van Toll