eerste berichteerste berichtvorige bericht17-10-2011volgende berichtlaatste berichtlaatste bericht


Land van Ooit?

Maandag. De zon werkt zich weer door de mist heen.





Hier in de buurt is ook Het Land van Ooit. Althans: dat wás zo. Het pretpark waar kinderen de baas waren en de ouders ondergeschikt, bestond van 1989 tot 2007. Helaas is het toen failliet verklaard. Jammer, want het was een leuk park. We zijn er diverse keren geweest om te kijken naar de Luie Lakei, een voorstelling van Alfred Kwak, stoere paardenshows, Ridder Graniet, Sap de Aardwortel en Kloontje het Reuzenkind.

We zijn benieuwd wat er nog van te zien is. We hebben wel eens gehoord dat het Roze Kasteel 'anti-kraak' bewoond wordt door jongeren en we weten dat destijds veel voorwerpen en meubelstukken via internet verkocht zijn.

We fietsen naar de noordrand van de Loonse en Drunense Duinen, want ergens tussen Drunen en Vlijmen ligt het voormalige Land van Ooit. We fietsen over een oprijlaan die Kasteellaan heet en rijden een landgoed op. Aan de rechterkant staat het: Het Roze Kasteel.



En aan de andere kant van de weg, in de vijver, staan nog steeds de Franse Waterloo-soldaten in de vijver. Het bordje Waterloo staat er nog, groen van alg en stof.





Er staan veel fietsen tegenover het roze gebouw. We horen dat hier workshops gehouden worden. Het eens zo chique kasteel is vervallen tot buurthuis.

We fietsen verder het landgoed op. Hier stonden vroeger artistieke stoelen langs de weg. Die zijn geveild. Wel zijn er nog veel ingegraven vuilnisbakken, die destijds troeptoeters heetten of zo iets.



De gebouwen waar destijds paardenshows gehouden werden en de stal van Kos met de Snor: alles staat er nog. Dichtgetimmerd en verweerd. Heel spookachtig, een droevige aanblik.



We rijden verder naar wat ooit de hoofingang was: de koningszaal. Het gebouw is gedeeltelijk overwoekerd met klimop.



Er zit zwart hout achter de ramen, zodat we niet naar binnen kunnen kijken. Als je om het gebouw heen loopt, is daar een dikke deur die niet op slot zit. En dan sta je opeens in de poort aan de buitenkant van de vroegere ingang. Het gebouw zelf zit dicht, maar de rode loper ligt nog steeds buiten, vier jaar na de sluiting.

Het lijkt of we door het decor van een griezelfilm lopen. Op een deur hangt een bordje dat verwijst naar de sprookjessfeer van toen: alleen toegankelijk voor Hofleveranciers en Hofhouding heeft er gestaan.



We fietsen nog langs het gebouw waar je jezelf vroeger op een vlot over het water kon trekken, we zien de aanlegplaats waar je ooit in zwaanvormige waterfietsen kon stappen, het terrein waar de reuzen woonden en de tuin van de Luie Lakei.





Geen mens te bekennen, behalve bij het roze kasteel. Daar komt een groep tieners naar buiten rollen nadat ze zo te horen iets creatiefs hebben gedaan.

Er blijft een vreemd gevoel hangen: medelijden met het misschien iets te idealistische team dat destijds het Land van Ooit achttien jaar tot een begrip gemaakt had. Is er dan niemand die hier nieuw leven in kan blazen? Triest hoor.

We fietsen terug naar de camping. Het wordt kouder, de zon is verdwenen. Gelukkig klaart het later op. De weermannen zeggen dat het vanaf morgen gaat regenen. Zou het echt zo zijn....?


grotere kaart

eerste berichteerste berichtvorige bericht17-10-2011volgende berichtlaatste berichtlaatste bericht
© M. van Toll