Vakantieverslagen van de familie van Toll

Imatra

Koli

Suomussalmi

Lapland

Oulu

21-07-2010

Lapland

Vandaag maken we een lange rit. Ons demente navigatiesysteem zegt dat we ruim 500 km moeten rijden, maar uiteindelijk blijken het er 380 te zijn.

Finland 2010 weergeven op een grotere kaart

Misschien komt het doordat we een verkeerde plaats ingevoerd hebben (Korvola i.p.v. Korvala), maar we trekken ons niets aan van de misleidende instructies, want we hebben een goede kaartlezer.

We rijden om 9 uur de camping af, op weg naar het noorden: Lapland. We hadden ze nog niet eerder gezien, maar na twintig minuten worden we verrast door twee rendieren die op hun gemak de weg oversteken. Best link, want ze hebben dezelfde grauwe kleur als het wegdek en wij rijden 90 km/uur. Even later zien we nummer 3 en in de loop van de dag worden het er tientallen, inclusief die grazende kudde die we tussen de bomen langs de weg zien. Het gebeurt steeds onverwacht, maar we kunnen toch een foto maken van zo'n eigenwijs beest. En ook fijn: er is er niet eentje op de ruitenwisser blijven kleven.

Een andere bezienswaardigheid die voorbij is voordat we het weten, is het 'stille volk', een verzameling levensgrote poppen. Keren met de caravan is hier niet mogelijk, dus moeten we op internet een foto zoeken.

foto van website Silent People

Onderweg kruisen we de Poolcirkel, al kunnen we op onze kaart niet zien wanneer dat gebeurt. Een groot deel van de route ligt boven die denkbeeldige lijn op 66,5 graden noorderbreedte.

Hoe zit dat nou met die zon die niet ondergaat? De zon lijkt om de aarde te draaien langs een grote hoepel, die in de zomer een flink eind ten noorden van de evenaar rond de aarde loopt. In Nederland zie je van die zomerhoepel meer dan de helft: het is langer dag dan nacht. Om 1 uur 's middags staat de zon op z'n hoogst in het zuiden en om 1 uur 's nachts op z'n laagst, achter de horizon in het noorden.
Hier in Lapland lijkt die hoepel gekanteld. Het hoogste punt is minder hoog dan in Nederland maar het laagste punt verdwijnt niet meer achter de horizon. Gevolg: de zon schijnt 24 uur per dag. Het is nu half 12 's avonds en nog steeds klaarlichte dag. We hebben helaas geen vrij zicht op het noorden, waardoor we de zon niet zien.

Op deze foto (uit de winkel) zie je hoe de zon na middernacht weer klimt. Van links naar rechts is het steeds een uur later.

We kamperen op camping Korvala, waar Hester vijf jaar geleden in de sneeuw op een hondenslee reed (zie Hap op Stap). We laten via de webcam zien hoe het er in de zomer uitziet.

Links: december 2005, rechts: juli 2010. Alle huisjes hebben kennelijk nieuwe kozijnen gekregen met het luchtrooster aan de andere kant.

Dinsdag gaan we naar Santa Claus, de Kerstman die hier schijnt te wonen. We zien hoe het werkt: als je er naar binnen gaat, maken ze een video en foto's, die je daarna mag kopen. De man in dat pak is gewoon een kerstman (met kleine k). We gaan niet bij hem naar binnen. Wel veel souvenirs gezien en er zelfs een paar gekocht...

Santa Claus Village ligt op de poolcirkel, een gedenkwaardige plek waar we met z'n drieën op de foto gaan bij een wegwijzer met wereldsteden.

Het is de laatste dagen lekker afgekoeld, rond de 15 graden. Dat komt deels door onze noordelijke positie, maar het is ook landelijk minder heet in Finland. De woensdag begint met wat motregen, maar de zon schijnt alweer volop als we aan ons uitstapje van vandaag beginnen. De Lonely Planet tipt rendierenfarm Mattilla in Riipi, ongeveer 100 km naar het noorden. Onderweg komen we de eerste rendieren al tegen, gewoon lopend op de hoofdweg, die overigens plaatselijk acht banen breed is zodat hier ook vliegtuigen kunnen landen.

De weg verandert in een start- en landingsbaan (foto: Google Streetview)

De rendierenfarm is lastig te vinden. Er staat wel een bord langs de weg. Hier zetten we de auto neer en we ontcijferen het opschrift 'open volgens afspraak'. We bellen het telefoonnummer. De man aan de andere kant van de lijn zegt dat hij deze week dicht is omdat hij het gemaaide gras aan het verplaatsen is. Het geluid van de trekker en de blaffende hond zijn niet alleen door de telefoon hoorbaar: de eigenaar komt op z'n trekker aanrijden. Hij stopt, snapt nu pas dat we al voor z'n deur staan en gooit de plannen om: de honderd rendieren zijn in de bossen verderop, maar hij wil ons wel de gebruikelijke rondleiding geven voor het evenzo gebruikelijke tarief van een tientje p.p.

Hij vertelt enthousiast over het familiebedrijf dat vroeger van z'n opa was. De traditie wil dat je rond je twintigste zelf een schuur of huis moet bouwen om te bewijzen dat je zelfstandig bent. Hij laat het gebouw zien dat hij destijds gemaakt heeft: een complete sauna met toebehoren.

We horen dat de rendieren graag op de asfaltweg lopen omdat daar minder muggen zijn en omdat voorbijrijdende auto's voor een verkoelend windje zorgen.

We worden gastvrij onthaald met een kan limonade in een mooie door hem zelf gebouwde groepsaccomodatie, smaakvol ingericht door z'n vrouw.

Na afloop van de rondleiding laat hij z'n huis zien, dat hij vier jaar geleden grotendeels zelf heeft gebouwd. Hier woont hij met z'n vrouw en vijf kinderen. Best eenzaam, want steeds meer mensen vertrekken naar Noorwegen of de grote steden. Z'n vrouw legt uit dat ze van die grote ramen hebben om het schaarse licht in de winter door te laten. Het was een bijzondere ontmoeting.

Voordat we naar de camping teruggaan, eten we een hapje in Sodankylä, waar we ook boodschappen doen voor de avond.

Op de camping beginnen we aan een wandeling rond het meer maar de muggen zijn hier zo vervelend, dat de natuur meer van ons geniet dan andersom. We houden het snel voor gezien.

21-07-2010