  | 16-07-2010 |  |
Koli
Donderdag. We gaan naar onze tweede camping, zo'n 300 km naar het noorden. Noord betekent niet kouder helaas.
Finland 2010 weergeven op een grotere kaart
Onderweg luisteren we naar Route du Soleil, het Radio2-programma dat dit jaar o.a. via Rusland en Finland reist. Zo leren we van Peter van Bruggen dat de naam Finland afstamt van Veenland, dat de Finnen in WO-II heulden met de Duitsers en welke complottheorieën er rond Poetin bestaan. Peter komt door Lappeenranta waar wij eergisteren waren en hij gaat nog naar de Kerstman in Rovaniemi, waar wij volgende week ook naartoe gaan. Misschien komen we elkaar nog tegen!
In Zuid-Finland spreken de meeste Finnen ook Engels, maar dat is hier niet meer zo vanzelfsprekend. De naam van camping Future Freetime schept internationale verwachtingen. Toch spreekt de beheerder uitsluitend Fins. Rustig doorpratend alsof wij hem verstaan wijst hij aan waar de toiletten zijn en waar caravanplaatsen zijn. Wij proberen nog 'can we put the caravan anywhere?' Waarop hij knikkend iets Fins zegt, dat klinkt als 'waar het past'. Aha, waar het past. Hij knikt blij, we hebben hem begrepen. 'Kiitos,' zeggen we terug (want dankuwel kennen we al).
We zitten vlak bij een uitloper van het Pielinenmeer, in grootte het vierde meer van Finland. De hoeveelheid muggen valt tot nu toe mee, maar hier sterft het werkelijk van de horzels of dergelijke steekbeesten. We planten wat wierookachtige muggenfakkels en dat helpt. 's Avonds is het lekker afgekoeld en heerlijk stil onder de roodkleurende lucht.
Het wordt 's nachts niet donker. De zon gaat wel onder, maar ook om 1 uur kun je buiten een boek lezen, tenzij het een Fins boek is natuurlijk.
We hebben vrijdagochtend vroeg ons eerste regenbuitje. In Nederland was het de afgelopen week noodweer en in Engeland was het al niet veel beter. Het Europese weer staat op z'n kop.
Dit is het Koli Nationaal Park. Het dorp Koli stelt weinig voor. In dit eindeloze bosgebied aan het grote meer heeft Koli iets weg van een goudzoekersdorp. Een paar km verderop zijn twee flinke heuvels van boven de 300 meter: Ukko-Koli en Akka-Koli. 's Winters wemelt het hier waarschijnlijk van de skiërs. Een kabeltreintje brengt ons tot vlak bij de top van Ukko (we mogen Ukko zeggen). Een stoeltjeslift komt aan de andere kant omhoog vanaf de oever van het meer. Het is drukkend en benauwd, maar we gaan toch even de trappen op naar het hoogste punt van Ukko. We zien de vele eilandjes in het Pielinenmeer.
Zo'n 30 km noordelijker ligt Juuka (spreek uit als 'joeka' met een lange krakerige oe). Hier wordt een bepaalde steensoort (speksteen - in het Engels heet het soapstone) verwerkt tot tuinversieringen, kachels en saunaspullen. Het enorme Stone Centre is niet erg indrukwekkend, net als het lunchbuffet overigens.
Onderweg rijden we door een enorme onweersbui, die Wouter op het idee brengt dat hij z'n tentje niet helemaal heeft afgesloten. Terug op de camping blijkt de schade mee te vallen. Het heeft hier wel erg hard geregend, want de modderspatten zitten overal. De zon is alweer terug, dus de slaapspullen drogen snel en na een halfuurtje hebben we ook weer stroom, want die was door het onweer uitgevallen.
Ondanks het mooie weer zitten we 's avonds niet buiten. Een horzel heeft Annette vanochtend al een dik rood been bezorgd en de nieuwe Juukase vliegenmeppers hebben nog niet het hele horzelras uitgeroeid. Morgen gaan we een paar honderd kilometer verder naar het noorden, naar Suomussalmi. Hopelijk blijven die stekebeesten hier achter.
| 16-07-2010 | |
© M. van Toll