Vakantieverslagen van de familie van Toll

Naar het zuiden.

Grotten, Sarlat, Josephine Baker, flashmob

Week 2 in de Dordogne

Week 3

10-06-2018

Week 2 in de Dordogne

Zondag: rustig en toch onrustig
Het heeft vannacht enorm geonweerd. De wind rukte aan de luifel en de hele caravan dreunde mee met de knallen. Er is niets gesneuveld, gelukkig. We doen het vandaag rustig aan. Wel even boodschappen bij Leclerc, voordat ze sluiten, want op zondag zijn de supermarkten alleen 's morgens open.

's Middags hangen we wat bij de caravan, zoeken foto's bij de verhalen van vorige week.

Sinds gisteren zit er een Iers gezin in het huisje naast onze caravan. Twee kinderen, van wie de oudste pakweg 3 jaar is en de hele dag jankt en zeurt met een hoog, verwend en verontwaardigd toontje.

De afgelopen nacht hebben we haar niet gehoord, ondanks het onweer. Maar in de loop van de middag staat de jankmachine weer aan. Wat een klereherrie, hoelang zouden ze blijven?

Om zeven uur is het opeens stil. Ze ligt in bed, waarschijnlijk.

Maandag: notenboer
Het heeft vannacht weer flink geonweerd. Het is zwaar bewolkt en de voorspelling is dat er vandaag nog meer regen komt. We gaan daarom niet ver weg, want de uitzichten zijn nu niet fantastisch.

In Sarlat is een walnotenboerderij, die je kunt bezoeken. Als we er aankomen, is het half 12. De eigenaar, een jonge kerel, vraagt of we om 2 uur kunnen tetugkomen, want hij heeft dan meer tijd. We gaan daarom even langs een Intermaché. Daar kopen we o.a. afsluitbare plastic zakjes die we goed kunnen gebruiken voor de slecht verzorgde Franse caches. Het is hier kennelijk niet zo gebruikelijk dat caches door hun eigenaar worden onderhouden. Er is er zelfs een waarvan de eigenaar in Normandië woont.

We eten een broodje bij de MacDo, omdat het geen zin heeft nu naar de camping terug te rijden.

We rijden nog een rondje om het centrum heen, vanwege de cache van die verre eigenaar. De plek is weer eens leeg, maar we weten nu wat je daaraan kunt doen: noodlogboekje in plastic zakje, voilà.

Om twee uur zijn we weer bij de notenboerderij. Het ruikt hier lekker naar gebrande noten, lijkt het.
De eigenaar leidt ons naar de boomgaard en vertelt in (voor een Fransman) redelijk Engels over de levensloop van walnootbomen. De oudste bomen zijn nog door zijn opa geplant en leveren nog steeds oogst op.

Wij zijn de enige twee toeristen, maar dat maakt hem niet minder enthousiast. Hij vertelt trots over het oogsten, drogen, kraken, machinaal en handmatig sorteren, malen en persen van de noten.

De mooie exemplaren worden verkocht aan bakkers, kaasmakers, horeca, maar een groot deel wordt hier met een oude pers verwerkt tot pure, ecologische walnotenolie die erg lekker smaakt, kunnen we bevestigen.

Als de rondleiding bijna klaar is, komt er een groepje Amerikanen en een stel Belgen binnen. Zij luisteren alvast mee, maar krijgen straks de rondleiding vanaf de boomgaard nog een keer.

De boer vertelt nog dat zijn Engels relatief goed is dankzij zijn reiservaring en masterstudie bedrijfskunde. Hij vindt daarom dat hij geen doorsnee-Franse-boer is.

We kopen wat producten uit het geïmproviseerde winkeltje. Een verrassend leuk uitje bij een boer die goed aan de weg timmert.

Terug bij de caravan wacht ons een onaangename verrassing: overal mieren!

Vloer, aanrecht, wanden, zelfs onder het bed. De campingbaas geeft ons een tubetje wonderspul mee, waarvan we een paar druppels moeten gebruiken op de route van de mieren. Dit moet in 24 uur het hele nest uitroeien.

Ondertussen is het Ierse dreinkind terug van het zwembad en ze kan het nog steeds. Schrale troost: ze blijven maar twee weken.

Het was een avontuurlijke dag.

Dinsdag: Domme
De mieren zijn weg. Ze hebben ook alle dode vriendjes opgeruimd. Zelfs onder het bed is geen mier meer te vinden. Dat spul van de campingbaas is dus een wondermiddel!

Vandaag maken we een uitstapje naar Domme. Dit middeleeuwse, ommuurde stadje ligt op een berg en kijkt uit op het dal van de Dordogne, pakweg 20 km ten zuiden van Sarlat.

Hier moet je in het hoogseizoen niet komen, want dan struikel je over de toeristen. Dat zie je nu al aan de vele souvenirwinkels, eettentjes en de toeristentreintjes die vanaf de diverse parkeerplaatsen de berg op- en afrijden.

Maar als je daar een beetje omheen kijkt, is het wel een mooi oud stadje op een prachtige plek.

Op de terugweg rijden we een eindje om, zodat we nog ergens een cache kunnen zoeken.

Dat wordt meteen de grootste tot nu toe.

We rijden langs de Carrefour en brengen ook een bezoek aan de Bricomarché, een soort bouwmarkt/tuincentrum. Daar kopen we het wondermiddel 'Kapo' dat de miereninvasie heeft afgewend. Handig voor als het nog eens gebeurt, thuis of in de caravan.

Woensdag: Rocamadour
Het is mooi weer. Zonnig, maar nog niet heet. We gaan naar Rocamadour, een indrukwekkende opeenstapeling van gebouwen in en tegen de rotswand.

Bovenop is een burcht, daaronder zijn 'de heiligdommen': kapellen en kerkjes die daar gebouwd zijn nadat het lichaam van de heilige Amadour hier in een rots was aangetroffen, zo lezen we op internet.

Nog verder omlaag is een toeristisch straatje vol winkeltjes met prullaria en voedsel uit deze streek, zoals noten en vooral foie gras (ganzenlever).

De auto staat boven, op burchtniveau. Daarvandaan kun je alles met trappen bereiken, maar voor een paar euro brengt een lift ons naar de middenverdieping en straks ook weer terug.

De weg en trappen van de heiligdommen naar de winkelstraat dalen we op eigen kracht af. Voor de terugweg gebruiken we de lift. Het is tenslotte al behoorlijk warm.

Even later, terwijl we een cache tevoorschijn halen, staat een wielrenner dit van bovenaf te bekijken. We leggen uit wat we doen. O ja, geocaching, dat kent hij wel. Hij komt uit Canada en fietst nu met zijn vrouw een week in Frankrijk. Hun demontabele fietsen passen in koffers die ze als normale bagage in het vliegtuig meenemen. Zijn vrouw is nu lopend terug naar de burcht, omdat ze daar ergens haar fietssleutel heeft kwijtgeraakt. Haar racefiets staat hier met een dun kabelslot aan het hek vast en de Canadees vreest dat ze het slot zo moeten slopen als ze de sleutel niet vindt. Kijk, dan komt onze tooltjestas van pas.

We hebben een soort Zwitsers zakmes met kniptang en zaagje en daarmee gaan we aan de slag. Voorbijgangers kijken argwanend naar deze actie. Als het slot eindelijk doorgezaagd is, komt de wielrenvrouw aanlopen, gelukkig zonder fietssleutel. We worden hartelijk bedankt, stappen in de auto en vervolgen onze weg naar de caravan.

Nog even zwemmen, een was draaien en verder rustig aan.
's Avonds komt er een food truck met Indiaas eten, aangekondigd met '10 euro per persoon, neem je eigen bord mee'. Bij nader inzien krijg je voor die 10 euro één gerecht en kosten de bijgerechten 4 euro per stuk. We laten wat in een pan scheppen en eten het in de caravan op. De kwaliteit was niet om over naar huis te schrijven...

Donderdag: kerkjes
We rijden vandaag een rondje langs wat kleine gehuchten in de buurt, waar ook caches liggen. Zo komen we op weggetjes die we anders nooit zouden inrijden en we zien oude huizen en kerkjes, sommige uit de 11e eeuw.

Een van de oude kerkjes wordt momenteel helemaal opgeknapt, een project van jaren en ook tonnen, zo zien we op het informatiebord.

Terug bij de caravan hebben we weer prachtig uitzicht over de vallei.

Vrijdag: kastelen
We rijden naar het kasteel van Castelnaud-la-Chapelle, een van de grootste kastelen langs de Dordogne. Het is een indrukwekkend kolos boven op de rotsen.

Omdat we een enorme hoeveelheid trappen verwachten, en omdat er busladingen vol schoolreisjes arriveren, maken we wat foto's van het kasteel en het dorp, nuttigen we koffie met een crêpe en gaan we weer naar de auto.

We rijden langs de Dordogne naar het westen, via Saint-Cyprien naar Campagne. Onderweg zien we flinke rotspartijen en diverse kastelen.

Na het loggen van onze eerste Franse puzzelcache rijden we naar het noordoosten, alweer in de richting van Sarlat.

In Les Eyzies vergapen we ons aan de rotswanden met holtes. Hier zijn veel grotten en hoog boven het dorp zijn overblijfselen van oude huizen in de holle ruimten van de berg.

Ook in dit dorp vinden we het (drijfnatte) logboek van een puzzelcache.

Het is intussen lunchtijd. We bestellen een tosti met en zonder patat in een restaurant met zeer onvriendelijk en ongeïnteresseerd personeel.

Daarna kopen we een brood bij een heel vriendelijk bakkertje. We hoeven verder geen boodschappen te doen, want vanavond komt de pizzabus weer op de camping en daar kwamen vorige week heel lekkere pizza's uit.

Zaterdag: markt
Vandaag weer een rustig dagje. Alleen even naar de markt van Sarlat. We gaan vroeg, zodat we nog een beetje kunnen bewegen. Alle straten van het oude centrum staan vol kramen met vooral verse levensmiddelen, rieten manden, kleding en andere spullen die we niet nodig hebben. Maar wel vrolijk om te zien.

's Avonds halen we de barbecue tevoorschijn, want het blijft mooi weer.

10-06-2018